Remembering a Great Man

A GREAT MAN WENT BACK TO HEAVEN

Fermin dela Cruz Bigting - July 7, 1927 to March 13, 2008

He is my grandfather. My idol. My fan.

The sad thing was that he called last Friday because he just went home from almost a week in the hospital. Sad that I missed it. It was around 10:30AM, the same time that I went to work.

He was diagnosed with colon cancer which dramatically reached his liver. He just had his chemotherapy, I guess that was just two days ago. My mom texted me this lunch informing me that Grandpa went back home, to Jesus. Lolo could have spared my Grandma, who’s also in the hospital now recuperating from pelvic fracture. Or it was really just time to be called back to heaven.

My Idol.

He is my icon of a greatest leader, our small and humble town of Nampicuan ever had. A good Mayor he was, he established many plans for our municipality. These plans are now being undertaken by the current leaderships who assume the post he vacated.

My true measure of integrity in leadership. As one time we were exchanging thoughts of how he ran the municipal office, that he could have taken bribes so that, we his beloved grandchildren, would have not experienced hardships. But honest as he is, he did not accept any commissions from all the projects under his governance. He was just laughing, thinking that he could’ve just pocketed big sums of money.

He is the support that anybody can have. Just say what you need and with no thinking twice he’ll give it to you. *Thanks Grandpa for this laptop, the i-pod and most of all my College Diploma.

My Fan.

He was the one insisting that I work in the academe. He was happy that I landed my first job in an office of student affairs in Cabanatuan. Bothered he was when I transferred to PNRC and fought for honesty but failed. And when I told him that I’m back to my alma mater, as a college instructor, he was more than willing to once again give me "Grandpa’s Scholarship" to finish my master’s degree. *Well, Grandpa rest assured that I’ll be frugal this time and of course share what you gave me to my siblings.

He made a deal with me when I was in High School - for every grade of 90% up I’ll be given a cash incentive of P100. He also did this to my brothers and my cousins. *Just don’t ask how rich we are. *Yabang!*hehehehe* See how great a fan our Grandfather is, willing to pay for a grand performance. He even gave me my tuition for finishing my College degree. He was with me when I accepted my diploma and awards. He believed in all of us so much, that he never bothered to check if we are really using what he gives to enroll or meet up academic requirements. He was that faithful.

I might not be there beside you Lolo, but I want you to know for the Nth time that I love you so much. Thank you for pushing me more. I’ll bring with me everything that you taught us, all of the WISDOM.

Lord, thanks for taking back my Grand Dad. I know the time has come that he has to go back home, with you. He had done his part, its time for us to do ours.

**Have to halt, i might flood the office with my tears. I love you Lolo.

The historic March 13, 2008 Friendster Blog. Of course, I edited some portions of it. I would just like to share with you how much I loved my Lolo Emin. I miss him so much.

HOT-HEADED POTATO

The Hot-Headed Potato

Francis is a hot-headed potato. I don't know what happened, maybe my mind was a on a stress-mode due to so much activities that needed to be done.

We were having demonstration teaching last night (September 15, 2009), I think that was around 6:30PM when one student was through with it. And my students said in chorus, "Sir, may gagawin pa kami!!!" I thought all of my blood went to my head and told them that if they don't want to have a semestral break, we'll have the last set of demo teachers during that period. I also said that they should now think of dropping the course since it will be the last day of dropping on September 18.

I believe that they are now exposed to the realities of the profession. I wanted to be the "nicest" and "most understanding" instructor by listening to all of their concerns no matter how petty they are. But the fact that they are thinking that they are the only ones having to do a lot of things during that night was way over the top. I felt the unfairness of the world.

Again, the grudges playing in my mind played more than a hundred decibles. I am teaching. I have administrative tasks. But most of all, I also have a personal life to attend to. How I wish I could manage them all.

I just wish that the students will also understand me the way I understood them. I hope that I can also rest as much as they wanted to. I pray that they'll also be gifted with that one thing that most teachers have, to find and manage time effectively and to be resourceful and self-reliant.

A few stairwells to go, they will reach that door to the world of professional teachers. When that time comes, I am praying that my children will be taught by competent teachers with undeniable understanding and love for the profession and of course, children.

NANG DAHIL KAY JESSA

Nang mabasa ko ang blog ni Jessa may naalala nanaman ako. Nais ko din sanang isulat dito sa blog na ito ang mga obserbasyon ko sa mga daang nabanggit niya. Sa katotohanan nuong ginawa yun natuwa ako. Bukod sa dumadaan kami ng mga kaibigan ko duon tuwing maglalaro kami ng Badminton at maglalakwatsa sa 'D Fourth pagkatapos, ay dinaraanan ko din yun papasok ng CLSU. Ewan ko nga ba kung anong work ethic meron sa mga kawani ng gobyerno. Sa aking palagay ay wala silang magawa kundi mag-aksaya ng pera.

Ang ganda-ganda nung daan nung una itong nagawa, matapos lang ang ilang buwan ng pag-ulan ay umuho na ito at para ka ngang nasa buwan (kahit di pa ako nakarating dun) sa lalim ng mga ukang nandito. Ang nakakalungkot pa ay harapan ito ng ospital. Kawawa naman ang mga pasyenteng itinatakbo dito dahil maaalog muna ng bonggang-bongga ang utak nila bago sila maibaba sa emergency room.

Anak ng komisyon!

Naalala ko tuloy bigla ang napanuod ko sa TV nuong isang gabi. Sino daw ba ang iboboto nilang presidente. Ang sabi ng mga mahihirap, boboto daw sila ng hindi corrupt. Ang sabi naman nung isa ay yung may magagawa para sa bayan dahil ang kasalukuyan daw na pamahalaan ay walang nagawa.

Ewan ba? Filipinong Filipino nga ang babaeng ininterview sa TV. Pag hindi masaya sa mga nangyayari sinisisi ang pamahalaan. Pag wala silang trabaho, sisisihin nila muli ang gobyerno. Pag wala silang makain, gobyerno ang may kasalanan. Sa palagay ko, meron namang mga nagawa ang administrasyong ito. Napataas naman nila ang suweldo ng mga kawani ng pamahalaan, nakapagpadami naman sila ng mga OFW, mayroon naman ngang bahagyang paglago sa eknomiya, naglilibot si PGMA sa iba-ibang bansa kada buwan ata (mukhang sinusulit ang presidency, dapat nga ay lilipad muli siya sa New York ngayon may bagyo lang), bumibili ng mga real properties ang mga anak sa Amerika (ang yabang-yabang nun) at kumakain lang naman sa mamahaling restaurant ang pangulo at ang kanyang mga kalihim. Tumaas naman kasi ang GDP.

Ewan ko pa rin. Ako nga na may suweldo na eh di pa sumasapat yung kita, paano pa kaya yung iba. Tayo kasi mahilig lang magsasalita, pero di naman tayo gumagawa ng paraan para masolusyunan yung sarili nating mga problema. Gusto natin sagot lang ito ng gobyerno. Yung iba reklamo ng reklamong bumabaha sa kanila, sila naman ang tapon ng tapon ng mga basura sa kanal. Naiinis sila dahil wala silang trabaho, ayun at makikita mo kasama yung mga kumpare at nag-iinuman. Ni hindi maghanap ng pagkakakitaan. Anak ng Pilipinas!

Hindi pa ako nawawalan ng pag-asa sa mga Filipino. Kulang lang talaga tayo sa inisyatibo or pagkukusa. Samahan lang natin ng disiplina, mas magiging ayos ang ating pamumuhay. Kulang lang din siguro tayo sa mga halimbawa. Pero halos lahat na ata kasi ng mga puwedeng tularan patay na.

I do what I believe is good. I do what I believe is right.

Yan ang motto ng I am Ninoy. Public office is a Public trust. Ako kailanman ay hindi magbibitiw ng mga salitang di ko kayang panindigan. Sabi ko nga kanina sa mga participants ng Quo Vadis Capability Building Workshop ng Araullo University, bakit ka tatakbo bilang officer ng student council kung wala kang commitment. (Gumawa kasi sila ng mga resolusyon tingkol dito.)

Ang topic ko ay Action Planning. Itong AP ay karaniwang ginagawa ng mga halal na opisyal ng kahit na anong organisasyon sa unang araw ng pag-upo nila sa puwesto. Ito ay mahalaga dahil ito ang magiging plano ng itrukturang nais nilang maisagawa sa kanilang termino. Sabi ko nga, bago maitayo ang isang bahay o gusali gumagawa muna ang arkitekto ng plano na siya namang magiging basehan ng mga inhenyero at foreman sa pagtatayo nito. Ang Action Plan ay kabuuan ng gusaling ito. Mula sa pagpaplano hanggang sa pagsasakatuparan at sa huli ay ebalwasyon.

Pero may kilala ako na wala pa yatang ganito. Ewan ko nga ba talaga? (ilang beses ko na ba ginamit ang katagang ito) Hindi ako nagmamalinis, pero alam ko naman ang tama at mali. Nawa lamang ay naging totoo ang mga nasambit bago pa man mapunta ang kapangyarihan sa'yo.

Nuong 2007 ay nagapi ang isang dinastiyang pulitikal sa isang lalawigan. Pero mukhang nagtatayo na rin ng dinastiya ang pumalit sa kanila? Hindi ko alam. Ganyan na nga yata sa Pinas, negosyo ang pamahalaan.

Iboboto ko nga ba si Sen. NoyNoy. Hanggang ngayon ay hindi pa ako desidido. May hinihintay pa kasi ako. Magdadasal ako para dito.

MAHIRAP TALAGANG MAKIPAG-USAP SA MGA TAONG GOBYERNO?!

Mahirap Nga Bang Makipag-Usap sa Mga Taong Gobyerno?

Kahapon (September 11) isinama ko si Carlo sa paglibot sa ilang opisina upang magpamigay ng mga sulat. Nagkataong una kaming huminto sa pinakamalapit na himpilan ng isang pampublikong opisinang malapit sa CLSU. At kami nga ay dumating sa opisinang ito. Pagpasok namin ay naabutan namin ang isang lalaking nakahiga sa isang sofa at nanunuod ng TV samantalang may isang babaeng nagmamakinilya. Bilang isang sibilisado and edukadong tao, ako ay bumati ng isang magandang hapon at itinanong ko kung nasaan ang hepe ng opisinang iyon. Sa malamang inyong mahihinuha na hindi ko kilala at hindi ko pa nakikita kahit kailan ang taong hinahanap ko. Muli akong nagtanong ng magalang at hinanap kong muli ang puno ng opisina. Kung ikaw ay isang taong may pinag-aralan, sasabihin mong ang taong nakahiga sa sofa ang hepe. Ewan ko ba, natawa ang babaeng akala mong pinakamagandang nabuhay sa mundo na nagmamakinilya (nagkataong natatandaan kong nagtapos siya sa CLSU) at sinabing "Sir, nasaan daw po ang puno?"

Ako'y nagulat na yun palang ginoong nakahiga sa sofa at nanunuod ng TV ng mga alas-3 ng hapon ang taong hinahanap ko. Siyempre, nahiya naman ako. E sa hindi ko nga siya kilala. Pero kung alam ko namang yung nakahiga ang taong hinahanap, magalang ko namang sasabihin na siya yung hinahanap niya (magulo ba?). Ang ibig ko lang sabihin eh sasabihin ko nang maayos. Parang ang lumabas kasi eh natawa siya dahil nasa harap na namin ang aming kausap.

Mapagkakamalan mo ba naman kasing hepe ang taong nakahiga sa sofa at nanunuod ng TV sa oras na may pasok? Hindi ba dapat ay naka upo man lamang siya at hindi ganun ang posisyon? Paano kaya kung ako yung Mayor o Cabinet Secretary at nakita ko siyang nakaganun?

Napahiya kasi ako. O napahiya siya. Hindi ko na alam kung sino. Pero sa palagay ko nakakainis talagang kausap ang ilang tao sa gobyerno. Dahil ang ugali nila ay ganun.

Malamang sa mahirap din talaga akong kausap dahil ako din ay kawani ng gobyerno, pero kahit kailanman di ko gagawin yun lalo na't ako ay guro!

SURRENDERED

Isusuko ko na ang Bataan!

Sa ika-18 ng Setyembre ang huling araw ng dropping of subjects. Bakit ba ako nababahala? Ito ba ay para sa mga estudyante kong nanganganib na bumagsak dahil sa pagwawalang bahala sa subject ko? O dahil sa ilang hindi naniniwala sa aking pagtuturo ng mga subject na hawak ko? Marahil ito din ay para sa kanila.

Pero ang araw na ito ay paalaala din sa akin. Ako ay mag-aaral din ---hindi lamang ng buhay kundi sa totoong buhay. Lumapit ako sa aking guro upang magpaalam at magpapirma ng isang form na nuong unang taon ko sa kolehiyo unang ginamit. Hindi ko maintindihan, pero isang araw pumasok sa isip ko na hindi ko na kayang mag-aral pa --- sa ngayon.

Ayaw itong pirmahan ng mahal kong guro. Marahil siya ay isang lisensiyadong guidance counselor kaya nais pa niya akong makausap. Mali nga naman ang oras ng pagpapaprima ko dahil nasa klase pa siya. Sumunod na araw, kaarawan ko. Muling dumaan ang aking guro sa opisina namin at nagtanong. Dinampot kong muli ang dropping form at nagtangka akong magpapirma sa kanya. Muli naming tiningnan ang Academic Calendar, hindi pa nga naman deadline. Mag-uusap pa daw kami. Hindi ako naiinis sa aking guro dahil sa ayaw niyang pirmahan ang dropping form ko. Naiinis ako sa sarili ko dahil puro letra na lang ang mga susunod na kabanata ng transcript ko at ayaw ko sanang magkaganon.

Hindi ko naalintanang hindi pa talaga ako handang mag-aral muli. Mas nais ko kasing pagbutihin ang pagtuturo (o tinatamad lang talaga ako). Marahil nasaturate nanaman ang utak ko sa dami ng mga naiwang trabahong dapat kong gawin. Sumilip nanaman ang mga nagpapatuliro sa isipan ko. Marahil pagod na ako. Hindi ko nawaring ako'y pumasok na palang muli sa eskuwelehan upang magturo at hindi na mag-aaral. Nagtatrabaho na pala ako. Hay, required kasi kaming magkaroon ng master's degree bago kami mapermanente. Hindi ko ito naalintana.

Susuko na ba ako? Isusuko ko na bang tuluyan ang Bataan? Mag-uusap pa kami ng aking guro, at marahil matapos yun ay pipirmahan niya na ang dropping form ko.